Hoe gemakkelijk is het om de oplossing bij een ander te zoeken, zonder je ook maar even je af te vragen, wat je zelf kunt doen. “Het MT moet maar…” Iedere vraag of probleem, die de groep afschuift, leg ik bij ze terug: “Wat kun je zelf doen?”
Er wordt flink gemopperd, ze zijn gefrustreerd en wantrouwend, maar langzaam aan bewegen ze mee. Ze beginnen oplossingen te bedenken die ze zelf in de hand hebben en waarvoor ze niet direct afhankelijk zijn van een ander. Ze overleggen met elkaar en formuleren steeds duidelijker wat ze willen bereiken, hoe ze dat zelf kunnen realiseren en wat ze daarvoor nodig hebben van de het MT. “Best leuk eigenlijk om de regie te pakken en op de stoel van het MT te gaan zitten”, mompelt iemand.
Ik vraag me hardop af of het niet de eigen stoel is waarop ze zitten en dus of deze ruimte om zelf te handelen er niet altijd al is geweest. Is het niet gewoon een kwestie van zelf verantwoordelijkheid nemen voor het veranderen van een situatie waar je in zit en die je graag anders zou willen zien?
De energie is intussen omgeslagen. Van de boosheid en de frustratie van het begin is niet zo veel meer te merken. Er wordt hard gewerkt, gelachen en bergen werk verzet. Een mooi begin van een andere manier van samenwerken.
